In de verte, al op de Smeengeweg hupte in de verte iets wits, een vogeltje. Het beestje leek niet al te schuw, dichterbij gekomen bleek het een witte parkiet. Waarschijnlijk ontsnapt uit een kooitje. Er was er nu een jongetje bedroefd omdat zijn vogeltje was ontsnapt, of heeft een puber bewust het kooitje opengezet omdat hij te lui was om ervoor te zorgen ?
Overleven zal het beestje niet, dit in tegenstelling tot zijn neefje, de halsbandparkiet. Zij doen het prima en hebben geen kooi met broedhok meer nodig om voor nageslacht te zorgen. Nu al is er overlast in 020. De vogels maken gaten in gebouwen en vreten bomen kaal. Als je door het Vondelpark fietst, lijkt het al op een tocht langs de Amazone. Het is slechts een kwestie van tijd of ook in Witteveen zullen we deze vogels zien.
Elders in de Randstad is er overlast van een andere vogel. Dan doel ik niet op de duif, die in elke wereldstad wel de monumenten onderpoept.
In Rotterdam voor een wedstrijd van de aanstaande landskampioen liep ik richting viskraam, op weg naar een broodje haring met ui. Tegemoet kwamen 3 wat oudere Molukse vrouwen gezellig in gesprek. Een bak gebakken vis in de hand. Ik zag het beest aankomen, maar zij niet…… een grote meeuw dook op de kibbeling en roofde een stuk vis. Van schrik liet de vrouw haar bakje vallen en plots waren veel meer meeuwen die krijsend op de vette vis doken. Na de schrik echter was er snel een gulle lach. Zeker sinds de loempia’s van de moeder van een studievriend hou ik van dit type moeder/vrouw.
Verkeerslachtoffers
Op de fiets kan je altijd door, desnoods een klein stukje lopend, met de auto niet. Dat weet je zeker in de Randstad, maar ga ik een keertje werken, is de Middenraai afgesloten. Een auto op zijn kop in het water en een dode ree op de weg.
Op de fiets ben je niet alleen zelf verantwoordelijk voor de dood van naaktslakken en overstekende kikkers, maar kom je ook regelmatig andere dierenlijken tegen. We kennen allemaal de platgereden egels die alleen nog met een plamuurmes van het asfalt gebikkeld kunnen worden. Recent echter nog twee opvallende kadavers op de weg. Langs het Oldeveen zag ik een bijzondere vogel liggen. Zelfs een kenner had moeite met het determineren. We denken een jonge koekoek. Een vogel die je veel vaker hoort dan ziet.
Dat niet alleen vogels eieren leggen, bleek ook toen ik op het asfalt een doodgereden adder tegenkwam, haar buik was opengereten en goed zichtbaar lag een aantal eieren tussen het bloed op het asfalt.
Op zo’n moment ben ik blij dat ik onsterfelijk ben, althans zo voelt het als ik op de fiets zit en lekker door de natuur banjer. Dat gevoel is snel weg als ik van de fiets moet afstappen en ook bij het opstappen is de veroudering helaas al voelbaar.