Een beetje voetbalclub heeft een interim trainer. Zo moddert John van het Schip door met de droevige Ajax selectie. Ook onze Boys hebben een interim, toevalligerwijs uw columnist, die is ingezet om beide damesteams, zowel de jonkies als de oudjes, door de winter te trainen. Van de éné speelster moest ik twintig jaar geleden de eerste voetbalveters strikken, terwijl de ander destijds in de disco swingde of erger al achter de kinderwagen liep. Onbewust van de gemiste kans: een glanzende voetbalcarrière.
Maar deze interim mag zeker niet mopperen over gebrek aan kwaliteit of de matige inzet van zijn groep. In weer en wind werd er keihard gewerkt aan de traptechniek en het combinatiespel, maar zeker ook de conditie.
Hoogtepunt: ¨the stairway to Hell¨ een lange sprintoefening voorbij het vagevuur.
Het lijkt erop dat de dames het leuk vonden, hoewel met vrouwen weet je het nooit. Het cadeautje op de laatste training past goed in mijn kledinglijn, maar was het ook niet een beetje terug plagen ? Zo vaak val ik ook weer niet van de fiets.
Voor mezelf is het trainen natuurlijk ook een diepte investering en een vorm van risicospreiding.
Nu al werd tijdens het partijtje de aloude (sport)wet, ¨er komt een tijd dat de leerling de meester verslaat¨, zichtbaar
Maar als ik zelf mijn veters niet meer kan strikken, of het nu over 1 of 20 jaar is, vertrouw ik op onze jonge- of oude voetbalsters, die dan als echte Witteveense Naobers voor me op de knieën gaan.
Eekhoorntjes.
Genoeg navel staren, tijd voor een serieus probleem...
vóór of tégen de eekhoorn ?
Natuurlijk vóór het lieve Witteveense aapje. Laatst waren er liefst 6 tegelijk aan het buitenspelen in de eiken op de Kerkweg. Van tak op tak zaten de knuffels elkaar achterna. Zo herkenbaar, waarschijnlijk gedreven door die heerlijke voorjaarskriebels, waren ze lekker aan het apenkooien.
Hoewel er laatst toch weer een verkeersslachtoffertje platgereden op de Kanweg lag, neemt het aantal eekhoorns toe in ons dorp.
Nu het slechte nieuws. De eekhoorn is een alleseter, eigenlijk is het een rat met een leuke staart. Dat het beestje niets voor vogels overlaat, als het de voedertafel leeg eet, is natuurlijk geen probleem. Echter zijn favoriete knabbels zijn eieren en kuikentjes.
De vliegenvanger is een trekvogeltje dat, in de winter, zijn insecten vangt ver weg in Afrika ten zuiden van de Sahara. Maar in de zomer vliegt het beestje het hele teringeind naar Witteveen. Omdat het lang licht is kunnen de vogeltjes genoeg vliegen vangen voor een nageslacht.
Eenmaal aangekomen in ons dorp blijkt er inmiddels een kudde staart-ratten actief, tot de tanden gewapend om de nesten te plunderen.
Die schade valt nog mee in vergelijking met de massamoord door poezen. Nabij Gees mopperde een gepensioneerde dierenarts op katten. Hij leegde als vrijwilliger vangkooien voor verwilderde katten, die blijkbaar verstopt in de bossen staan. Hij verhaalde verder over een actiegroep met als motto ¨Kuikens in het land, poes in de mand¨. Weer iets om voor dan wel tegen te zijn.