Lentekriebels, voor de spiegel even kijken of het lichaam nog toonbaar is. Hier en daar kan er wel een Corona kilootje af.
De dames inspecteren zomerkleren en bikinilijn. De heren ? Naarmate ze ouder worden verplaatst de aandacht zich naar beneden. Biceps gaat blubberen, het sixpack verwordt tot een bierbuik. Rest de onderkant, met opvallende schoenen wordt de aandacht getrokken. Van talkshowhost tot zanger, van nieuwslezer tot minister, er is tegenwoordig ruim aandacht voor het markante schoeisel. Opvallend gekleurd, liefst met een scherpe punt.
Uw columnist kan uiteraard niet achterblijven, hip schoeisel voor bij de nette kleren. Echter pak en stropdas zijn deze eeuw al niet meer gedragen, sterker nog als ik in een spijkerbroek loop, vragen de gezinsleden of ik naar een sollicitatie of begrafenis moet. Buitenshuis is tegenwoordig fietskleding standaard.
Na lang zoeken is het toch gelukt passende fiets kistjes te vinden.
Echter een waarschuwing voor met name de dames. Indien U zich, door het zien van deze fraai uitgedoste fietser, genoodzaakt ziet de Corona afstand te negeren, kijk uit !
De schoenen zitten vast in de pedalen van de mountainbike. Voordat U het beseft ligt U in een compromitterende houding in de modder van Witteveen.
Residentie
Het uitje van maart was weer avontuurlijk, na de overstekende duinen aan zee in januari, kregen we ditmaal in Den Haag, levensgevaarlijke tramrails onder de fietsbandjes.
In de hofstad zag Uw columnist het levenslicht. Weliswaar geen Hagenaar, de wieg stond aan de arme kant, derhalve Hagenees bij geboorte. Mijn moeder maakte mij dat al snel duidelijk: ¨ruim je eige klerezooi op, je bent er niet op Wassenaar uit gegooid !!¨
Reden om nu, anno 2021 te kijken hoe het er in Wassenaar wél uit ziet. De landgoederen route gevolgd. Tussen de oude landgoederen lagen verder ook opvallende huizen, die de rijkdom van de bewoners etaleerden. Het ene stulpje passend en met liefde voor de details van de Haagsche School onderhouden. Het andere woongedrocht droop van rijkdom en wansmaak. Echter voor elk optrekje gold, dat je goed in de slappe was moest zitten om er te kunnen wonen. Behalve dan als ambassadeur van een land. De ambtswoningen van bijvoorbeeld de vertegenwoordigers uit Bolivia of Venezuela, straatarme landen, deden niet onder voor die van de rijke buren.
Leuk baantje trouwens ambassadeur….een paar jaar slijmen met de heersende elite in eigen land en vervolgens lekker golfen bij Duinzicht, de lidmaatschapskosten van 2000 euro worden wel opgehoest door de belastingbetaler thuis.
Verder de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van onze koning en natuurlijk de feestjes van collega´s bij de viering van hun nationale feestdag.
Tijdens de avondwandeling over het Binnenhof troffen we een man en een vrouw, die aan de verzamelde journalisten stonden uit te leggen, dat zij de formatie wél goed gingen voorbereiden. In het echt ziet het duo er nog armoediger uit dan op televisie. Zij onwennig in een armetierig mantelpakje, handtasje uit de jaren 60 krampachtig in de knuisten. Hij het hoogste woord, maar geen spierballen, wel de bekende bierbuik en schoenen uit het jaar nul.