Turend door de verrekijker op mijn vertrouwde plek in de buurt van Gees. De man
in camouflage op de brommer zag ik pas bij het horen van stemmen. Een oudere
vrouw met hondje, althans het was meer een frikandel met pootjes, was met tattoo
Bob in gesprek.
Zij liep verder, maar was verdwaald, ook mij duwde zij een wandelkaart onder de
ogen. Klaarblijkelijk had zij meer vertrouwen in een echte geograaf. Echter zonder
leesbril is zelfs een deskundige kansloos. Maar de weg naar Meppen kon ik wél
duiden.
¨Je moet hem niet geloven hoor !!!¨ grapte de militair. De vrouw met frikandel
vertrokken lachend richting Meppen en mij restte een a-typisch gesprek. Brommers
zijn ondingen en mensen met tattoo´s in legerkleding hebben op voorhand mijn
wantrouwen.
¨He je de zeearends nog gezien ??¨ vervolgde hij op zijn Drents. De zeearend staat
aan de bakermat van deze columns, maar mijn waarnemingen de afgelopen 5 jaar
zijn op twee handen te tellen, om nu direct in meervoud te spreken ……
Een strategische wedervraag van mij...ook in dialect natuurlijk ¨kum je hier weg dan
?¨
Een stortvloed aan woorden was het antwoord. Hij kwam uit Nieuweroord, woonde
nu in een vakantiehuisje in Gees. Hij was boerenzoon en vroeger zo sterk als een
os. Aan een kant van de trekker stonden er twee man de pakken hooi op de kar te
gooien, maar hij deed het aan de andere kant met gemak in zijn uppie. Was
marinier geweest, maar nu kon hij niet veel meer. ¨De ziekte van Lyme
meneer…..het sloopt je¨ Hij sliep ook overdag 8 uur en was na een bezoek aan de
natuur totaal uitgewoond. Hij zag ook heel slecht.
Tattoo Bob bleek bij nader inzien kwetsbaar, inderdaad zijn dunne beentjes deden
mij aan een aids patiënt denken.
Plots stopte hij zijn treurzang, wees in de lucht...¨daar heb je ze¨. Door mijn
verrekijker zag ik inderdaad twee grote vogels ver weg zweven. Zelf dacht ik aan
buizerds, maar ik gunde de slechtziende pechvogel het voordeel van de twijfel.
Toen had ik waarneming.nl nog niet gezien.
Middenraai.
De weg terug over de Middenraai is, zeker met wind mee, een heerlijke afsluiting
van de fietstocht. Rechts het water en links de rij robuuste eiken af en toe
onderbroken door huis of boerderij. Witte kwikstaart op de weg en in de bomen
soms een verdwaalde specht of een buizerd loerend naar de kippen.
Echter waarom ineens een felgekleurde bles op iedere tweede eik ?
Het kan niet waar zijn dacht ik en fietste vrolijk verder. Gelukkig zijn er inwoners
van ons dorp die wél doordenken, want jawel er blijken plannen om iedere
gekleurde eik om te leggen. Binnen in het dorp begrijp ik de discussie, de één wil
meer licht en heeft geen zin in volle dakgoten, terwijl de ander juist de rij eiken
karakteristiek vindt. Maar in de huidige tijd, met haar klimaatproblemen, in het
buitengebied meer dan honderd volwassen eiken weg te zagen is vooralsnog
onbegrijpelijk. Terecht dat actieve dorpsgenoten de gemeente bevragen, kom met
een overtuigende reden !! anders moeten we de eiken vooral laten staan.