Verdienste
De taal van de bal wordt overal gesproken. Een potje voetbal op een strand in Azië, met studenten op de campus in Afrika of op Summercamp in de U.S.A. ; het contact is maar zo gelegd. Binnen de kortste keren voelt het als thuis.
Zo ook bij mijn komst in Witteveen. In de kleedkamer, voor de eerste training bij de Boys waren voor mij de gesprekken niet te volgen. Tijdens het voorstellen riep men wel vaak Huuúzin, even dacht ik, dat dit de lokale groet was, maar het bleek de achternaam van de grootste clan in het dorp. De onderwijzer van het dorp deed wel zijn best om verstaanbaar te zijn en verder liep er nog een bekend mannetje met een margarinedoos als voetbaltas.
Echter eenmaal op het veld lieten we de bal spreken, snel ook kwam mijn droomdebuut in het eerste...uit bij Valther Boys en begon mijn tocht over de Drentse voetbalvelden. Onder andere in Grolloo, Het Haantje en Hijken mocht ik strijden tegen de lokale voetballers.
7 jaren onafgebroken in de hoofdmacht, met uitzondering van een enkele wedstrijd in de voorbereiding, omdat de nieuwe trainer destijds weigerde spelers van boven de 40 op te stellen. Al snel werd ik teruggehaald, niet vanwege mijn uitzonderlijk talent, maar er waren die periode nauwelijks genoeg spelers. Met een beperkt aantal man ploeterden we over de velden, we wonnen wat, verloren meer, maar hielden de club in leven.
Waarna een periode van bloei aanbrak omdat de zoontjes van de Huuúzins en andere dorpsgenoten het net beter wisten te vinden.
Ook ik had inmiddels eindelijk kinderen, een logische volgende stap: trainer en leider.
Verhaaltje in verhaal:
Een memorabel moment uit mijn trainerscarrière. Teveel spelers voor 1 F-team, maar te weinig voor 2 teams. Dit gaf mij de kans om mijn té jonge dochter toch haar zin te geven om op foebal te gaan. Er werd op het laatste moment een extra F team ingeschreven. Te laat om nog mooie shirts te regelen. We besloten allemaal een zwart t-shirt mee te nemen naar onze eerste uitwedstrijd in Hoogeveen tegen De Weide. Dan zijn er veel kleuren zwart, onze spelertjes leken kleine zigeunertjes en werden voor de wedstrijd uitgelachen door de ¨bomen¨ van De Weide. Het lachen is ze vergaan, in een meeslepende wedstrijd werd De vijand met een 5-6 nederlaag het bos ingestuurd.
Drie huidige eerste elftal spelers; Remon, Kevin en Tim maakten in deze wedstrijd hun debuut in het shirt(?) van Witteveen.
Verhaaltje in een verhaaltje
Iedereen maakt wel fouten in het leven, maar hoe groot kan een blunder zijn. De ouders van één van deze drie spelers maakten de fout om van hun zoon te eisen dat hij eerst zijn zwemdiploma moest hebben, voordat hij kon gaan voetballen. Drie jaar té laat sloot het ongekende talent aan bij de hoogwaardige Witteveense jeugdopleiding. Miste de essentiële jaren vorming, waardoor hij nu niet in Nou Camp speelt, maar op De Roskamp. Zijn ouders niet in een zonnig penthouse in Barcelona wonen, maar iedere morgen mopperend met een pakkie brood onder de arm naar het werk moeten. Dan ook nog jarenlang als leider / vrijwilliger de vieze sokken van de voetballers in de wastas moeten duwen, trouwens ook wel een verdienste...
Verder met het verhaal
Inmiddels jarenlang menig wedstrijdje gefloten en alle teams wel getraind. Laatst zelfs de selectie nog een keer onder handen genomen. Is het toeval of niet dat kort daarna de wedstrijd met 14-1 gewonnen werd ?? Het enthousiasme is gebleven, zeker als je op een mooie avond de meiden training kan geven en gelijktijdig ook nog uitgelachen wordt door een Groene Specht of een Uil ziet vliegen.
Die jaren van voetbalplezier zijn ook nog eens beloond, Lid van Verdienste….. ik mag tegenwoordig lvv achter mijn naam zetten. Echter ik was niet alleen. Ook Jans, die ik nog regelmatig uitgescholden heb, als scheids van dienst toen ik in het Derde speelde. En dan Jako de ontvanger van mijn meest beroerde ziekenhuisbal, ooit gegeven. Bij zijn poging om die mislukte pass te corrigeren werd zijn knie kapot geschopt, het einde van zijn veelbelovende carrière. Ik heb er nog weet van.
Valthe, Grolloo, Het Haantje, zij hebben geen voetbalclub meer. Op het hoofdveld van Het Haantje staat nog een bankje waar ik tijdens het fietsen mijn litertje karnemelk soldaat maak. De verroeste doelpalen staan er nog. Hoe anders is het in ons dorp gelopen. Dankzij de verdienste van veel meer mensen hebben we nog steeds een bloeiende club, met een pracht complex. Een club van verdienste….
Hoewel ikzelf nog altijd liever een veld van echt gras verkies boven het voetballen op versleten autobanden. Het ontneemt mij ook de droom om afscheid te nemen van de voetballerij als ome….Destijds in Utrecht hadden we ome Nier en hier in ons Witteveen ome Geert, die iedere week achter de piepende kalkwagen liepen om verse kalklijnen op het groene gras te trekken.
Gr. Joep lvv