Jaloersmakend als een ooievaar boven ons voetbalveld zweeft op de warme luchtstroom, wat een heerlijk gevoel moet dat zijn, volkomen vrij slechts het ruisen van de wind. Echter hoelang duurt het nog voordat de eerste ooievaars pardoes naar beneden vallen omdat ze tegen elkaar aan waaien. Er komen er wel veel, niet alleen in Witteveen maar in heel Drenthe. Op het spoor tussen Beilen en Hoogeveen hinderen ze het treinverkeer, doordat ze nestelen op de palen van de bovenleiding. Langs het Oranjekanaal bij Orvelte in drie aangrenzende elektriciteitsmasten elf nesten. Het wordt voor de kikkers een hele klus om rond het kanaal het koppie boven water te houden. De voortplanting van de weidevogels is kansloos tegen deze overmacht, hoewel dit sowieso al bijna onmogelijk is gezien alle andere bedreigingen.
De eibers zijn nog beschermd, opeten mag niet. Hoewel het een lekkernij schijnt te zijn. In de Middeleeuwen at vooral de adel, tijdens feesten, grote vogels zoals zwanen, ooievaars en reigers. Eetgewoontes veranderen in de tijd en verschillen per regio. Wij worden raar aangekeken als we een rauwe haring in onze keel laten glijden. Terwijl wij weer gruwelen van wat in China naar binnen wordt gewerkt. Maar ook dichterbij, in Zwitserland met name in de buurt van Luzern, staat tijdens de feestdagen ook wel hond of kat op het menu. Daar is niet de vraag of flappie de kerst overleefd, maar fikkie. Gelooft U het niet, staat op internet of is ook dit een broodje aap.
Mei herdenking
7 mei 1944 escorteerde luitenant Luper, in zijn jachtvliegtuig, bommenwerpers die bombardementen op Nazi-Duitsland uitvoerden. Zijn jager werd vol geraakt door afweergeschut. Luper probeerde nog met zijn parachute het toestel uit te komen, maar de parachute bleef dicht en de luitenant kwam om in een weiland vlakbij Meppen. Er staat in de bossen bij Gees een klein monument waarop een vrolijke jongen on vriendelijk toelacht. Overigens een kwalitatief prachtige zwart wit foto.
Je komt ze wel vaker tegen dergelijke kleine gedenktekens, bij Borger bijvoorbeeld, daar waren een paar Fransen de klos. Een dergelijk monument raakt mij altijd. Denk vaak aan mijn ouders die daadwerkelijk de oorlog van nabij hebben meegemaakt met hun eigen verhaal over een bombardement en de vlucht uit Duitsland. Of ik bereken de leeftijd en bedenk wat de gesneuvelde jongens allemaal hebben moeten missen; de liefde, de kinderen, de welvaart. Ongekende talenten verloren, een betere Bob Dylan, een wereldvoetballer of beter nog een goede wereldleider.
De echte gezamenlijke mei herdenkingen vinden plaats rond de grote monumenten. De Waalsdorpervlakte bij Den Haag, de nationale herdenking op de Dam en natuurlijk vlakbij in Kamp Westerbork. Eens in de zoveel jaar gaan ook wij naar deze ceremonie, maar het is altijd een aanrader om deze schuldige plek te bezoeken. Je voelt ook de zorg en liefde waarmee het kamp wordt onderhouden. Fietsend langs de bielzen, die rechtop staan, één voor elk transport naar een vernietigingskamp, worden de problemen van alle dag wel heel erg klein.