verhaal 177: Station Sleen

Geen hitte in Zuid Europa of regen in Scandinavië, maar een doodnormale zomer in Drenthe. Gewoon fietsen dus, een favoriete rustplek is bij het station in Sleen. Althans op het bankje bij het monumentje voor de tram die er vroeger reed. Door Sleen reed indertijd een tram van de EDS, de Eerste Drentsche Stoomtramweg-Maatschappij. Deze lijn liep van Hoogeveen via Zwinderen, Oosterhesselen, Sleen en Erm naar Nieuw-Amsterdam. Vanaf 1905 tot aan de tweede wereldoorlog heeft de tram gereden, maar de tramlijn is voor de Tweede Wereldoorlog al ten onder gegaan door de concurrentie van vrachtwagen en bus. De Duitse bezettingsmacht heeft vervolgens de infrastructuur grondig opgeruimd en gebruikt als oorlogsmaterieel.

Heeft er ooit een Wittevener in de tram gezeten, beter nog zou er nog iemand in leven zijn die in de trein heeft gezeten ? mijmerde ik.

Intussen had een man zijn fonkelnieuwe elektrische fiets tegen het appartementencomplex tegenover het bankje gezet. Voorzichtig kwam hij recht op ons aflopen. Hoewel Sleen niet de bankjesdichtheid heeft van Witteveen, stonden er genoeg vrije bankjes op het stationsplein. Maar we zaten op zìjn bankje, desondanks vroeg hij vriendelijk of ie erbij mocht zitten. We hoefden de oude man niet aan te zetten. Vanzelf vertelde hij dat-ie iedere middag op juist dìt bankje zat. Woonde in het mooiste appartement van het complex, alwaar hij met zijn vrouw was komen wonen, maar die was op 94 jarige leeftijd overleden. Hijzelf was 97 en probeerde er het beste van te maken.

Toen er een stilte viel begrijpt U, goede lezer, direct mijn vraag. Heeft U nog in de tram gezeten ? Qua leeftijd had het gekund, maar hij moest ontkennen wel had-ie de tram nog regelmatig zien rijden. Hij was weliswaar geboren en getogen in Erm maar was in zijn jeugd nooit buiten Erm geweest, dus ook niet met de tram. Hoe anders toch deze (vakantie) tijd...

 

Zotte Zonnebloemen

Opvallend veel zonnebloemen in de bermen rondom ons dorp, denk aan Bosweg of Smeengeweg. Een prachtig gezicht en de pitten zijn voer voor vogels in de winter. Op de fiets moest ik onwillekeurig denken aan hét zomernieuws deze zomer. Een Engelse boer had via de lokale krant aan toeristen gevraagd om geen naaktfoto´s meer te maken in zijn zonnebloem velden. Bij gebrek aan beter nieuws werd dit wereldnieuws, ook in ons land. Niet alleen in kranten, het haalde zelfs het jeugdjournaal. Vrolijke verbazing, wat bezielt een mens om met getepelde borsten of strak wasbord een selfie te nemen in een veld vol zonnebloemen ?

Of is het toch een unieke erotische ervaring, ik zit wel vaker mis….

Ik besloot voor deze column de proef op de som te nemen, in de vakantietijd waren er toch weinig dorpsgenoten aanwezig. Met de adem in en de buik strak nam ik een selfie. Echter het enige dat ik kreeg was een verschrikkelijke niesbui van het stuifmeel, de selfie ook direct gewist.

Mocht U het onverhoopt hebben gezien, het was geen vroeg dementie, maar in modern vakjargon, participerende journalistiek.