Roken, zuipen, fietsen, als je de media moet geloven ligt de dood op de loer. Jawel ook bij het fietsen. Fietsen in de grote stad lijkt op lopen in een Oekraïens mijnenveld. Maar met name de baby boomer op de, veelal elektrische, fiets speelt overál met zijn leven.
Zoals vrijwel altijd wordt het negatieve benadrukt, terwijl in de praktijk het beeld heel anders is. Zeker ook in Drenthe zie je de oudere-jongeren massaal fietsen. Vrijwel altijd met een gelukzalige glimlach rond de mond, soms neuriënd en in een enkel geval zelfs zingend van plezier.
Met name de accu-fiets heeft veel mensen de gelegenheid gegeven om langer dan vroeger, lekker actief buiten te zijn. Het aantal fietskilometers is enorm gestegen. Mijn bewering is dat het aantal ongelukken per 100.000 kilometers zelfs gedaald is, of in ieder geval het aantal gezonde levensjaren van de fietsers op leeftijd flink is gestegen. Natuurlijk ook Uw columnist kan een stuurfout maken en met één doffe dreun twintig gezonde levensjaren naar de Filistijnen fietsen. Maar de kans op een ongeluk is kleiner dan die van een jongere achter het stuur. Als ouder is dat in onze omgeving toch dé grote angst, een ernstig ongeluk waarbij je kind betrokken is. Als je lang genoeg in onze omgeving woont kennen we allemaal wel een verschrikkelijk verhaal . Ook deze zomer weer in Westerbork.
Italiaanse vrouwen
Een standaard fietsritje van mij loopt langs de VAM bult. Rond het recente EK wielrennen peddelde ik daar rustig, maar werd ingehaald door een groep Italiaanse vrouwen. Zij waren het parcours aan het verkennen voor de wedstrijd van de dag erop. Een grapjurk daagde Uw columnist uit tot een demarrage. Leuk wielrennertje spelen !
Uiteraard reed ik met enkele krachtige pedaalslagen weg bij de groep, waarna een renster op haar beurt vertrok, terwijl de rest in mijn wiel bleef zitten. Ik reed het gat dicht, waarna enkele grappen werden uitgewisseld en de groep weer met een waanzinnige snelheid vertrok. Echter het kan nog sneller, niet door mij, maar door de Nederlandse vrouwen, die de volgende dag met overmacht de wedstrijd wonnen.
Het EK was prachtig, zeker ook de fraaie beelden van onze omgeving op TV. Echter de mannenwedstrijd heb ik niet helemaal gekeken. Nog mooier was de voetbalwedstrijd op een andere zender, waar mijn club de aartsvijand uit Amsterdam opvrat. Toch hoop ik dat de crisis in 020 weer wordt opgelost, een gezonde rivaliteit maakt de sport, want zonder Ajax geen Feyenoord en andersom.
Tijdens de laatste wedstrijd van onze Boys, een walk over in Nieuw Dordrecht (0-11), kwam de vraag naar boven, wat als de Boys tegen Feyenoord spelen, voor wie zou ik zijn ?
Welnu als ik weer opgesteld zou worden bij de Boys zou ik wel mijn best doen, maar Feyenoord is toch mijn club, hoewel ik meer wedstrijden in het eerste van Witteveense Boys heb gespeeld dan in Feyenoord 1.
ps. eindelijk het eerste IJsvogeltje gezien in Witteveen. Op een verkeersbord bij de kruising Kanweg en Brokweg.