Als een junkie plots moet stoppen met zijn dagelijkse dosis, zo voelde het toen ik slechts gehuld in een operatie jasje het OK werd binnengereden.
Onzekerheid daarvoor nooit bang geweest, maar nu ? Het lot niet meer in eigen hand, machteloos, het voelde als vroeger bij een onverwacht proefwerk op school. Of nog beter bij het afrijden voor mijn rijbewijs, nog altijd kan ik niet inparkeren.
Zal ik na het gehak en gebeitel in mijn heupen ooit nog kunnen fietsen ?
Met de proefwerken is het uiteindelijk goed gekomen. De rij examinator vertelde mij dat ik nooit zou kunnen rijden, maar ik had geen fouten gemaakt. Hij kon het bewijs niet weigeren. Gelukkig een goede bijrijder gevonden die bijstuurt als er verkeerde keuzes dreigen.
Nog een dame, een chirurge, hanteerde het zware gereedschap. Ik vertrouw erop dat het goed komt. De Alpe d’Huez hoef ik niet meer te beklimmen. Ouder worden betekent toch ook afscheid nemen van het leven, maar met versleten heupen leek het veel teveel op een riskante afdaling met een ravijn aan beide kanten. Terwijl ik veel liever rustig over een rivierdijk, met vrolijke verbazing, naar het einde peddel.
Nooit meer SenO
Het leven zelf neemt ook afscheid van mij, of van ons ?
Het duidelijkste voorbeeld is de onvoorstelbare verkiezing van een dwaas in de USA. Maar de porseleinkast wordt over de hele wereld kapot gestampt door narcistische olifanten.
Mensen die de opbouw van de GAZA strook of het kapotgeschoten Oekraïne makkelijk uit eigen zak kunnen betalen, zijn bezig met onbeheersbare spelletjes en willen naar Mars, kopen ondertussen een voetbalclubje. Oude zekerheden verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Het is flauw om deze vergelijking door te trekken, maar ook de zekerheid van Sport en Ontspanning dreigt uit mijn, ons, leven te verdwijnen. Mijn voorzichtige protesten werden weggezet als “niet van deze tijd”. Het moet tegenwoordig allemaal via internet, facebook, Instagram of Whatsapp; de informatievoorziening in ons dorp. Niet dat hierover op voorhand goed is nagedacht, ook hier scherven. Deze “moderne” oplossingen richten zich op een eigen doelgroep, zijn afhankelijk van big tech en daarbij wint uiterlijk het van de inhoud.
De waarde van de inhoud wordt onderschat. De voorbereidingen op Witteveen100, de berichten van de Wenteling, IJsvereniging, De Tillegraaf, buurtacademie, voetbalvereniging, een “in memoriam” Ja zelfs de stukkies van mij zijn, in samenhang, van waarde voor het gezamenlijke dorp. Ook in het verleden, bij controversiële zaken, is een toegankelijk krantje van groot belang gebleken.
Natuurlijk het is ook een centenkwestie, echter ik vind dat de dorpskrant gratis moet blijven. Jammer, maar een krantje verkoopt geen bier waarmee de onkosten kunnen worden gedekt.
Derhalve de laatste column, normaliter veel vrolijke verbazing, maar een raar einde aan mijn bijdragen. Getob met de heupen, gedoe met de wereld. Zou het kunnen dat ook boven de navel wat slijtage zit ? In ieder geval ik vind een ouderwets beterschapskaartje van onze dames meer oprecht dan de mierzoete Emoji’s waarmee tegenwoordig sterkte wordt gewenst.