Ruzie met Vogels rond Witteveen !!!
Toen ik definitief besefte dat ik mijn basisplaats in het eerste van de Witteveense Boy’s kwijt was, ben ik gaan hardlopen in ons bos, rond zandafgraving en Stobbeplas.
Eerst noemde ik het drijvend spul in het meertje allemaal eend, maar geleidelijk leer je ze persoonlijk kennen. De wilde eend, de kuifeend en later, na de Vuelta doorkomst, ook de gekleurde bergeend. Op zoek naar punten voor het klassement.
De laatste twee jaar had ik tijdens mijn rennen in het broedseizoen ook regelmatig een felle strijd met een buizerd. Hij beschermde zijn horst eerst met schijnaanvallen en later ook met daadwerkelijke aanvallen …met de klauwen naar voren.
Als voorzorg pakte ik meestal een flinke stok en zo heb ik regelmatig een battle gehad met deze killer buizerd.
Nu het looprondje is gepromoveerd tot mountainbike trail en het voorjaar is aangebroken kon je er op wachten. En jawel hij is er weer, de eerste keer waarschuwde de buizerd mij al krijsend.
Geloof het of niet de volgende keer heb ik een valhelm opgedaan ter bescherming. Geen afdaling van een Alpenreus of een afzink van een Pyreneeën top bracht mij ooit op het idee om een helm op te zetten. Echter de angst voor de buizerd……
Angst is een slechte raadgever. Ik heb de vijand die tocht niet gezien, verder ook nauwelijks ander wild en ik kwam thuis met hoofdpijn.
U begrijpt het de volgende keer geen helm, maar wel de buizerd. Hij bedacht zich niet en maakte een dreigende duikvlucht. Ik kneep in de remmen, zocht snel een stok en ben met fiets aan de hand een stuk gaan wandelen tot veiliger streken.
Meer ruzie
Verderop kwam een tweede conflict, waarbij ik de vijand was. Langs het moeras stond een Zilverreiger. Was vroeger een blauwe reiger normaal, nu zie je veel meer witte reigers.
Dat zijn niet dezelfde reigers die even een kleurspoeling bij Kapsalon Hedi hebben gehaald. Nee het is een andere soort die het nu veel beter doet dan de blauwe…..
Deze had net een vrij forse snoek gevangen, maar werd opgeschrikt door mijn verschijning. Angstig vloog hij op, maar hij had niet de kracht om de snoek vast te houden en van een meter of 5 viel de snoek weer terug in het moeras.
De laatste ruzie van de dag was het meest spectaculair. Onze zeearend zat op zijn plek, op de kruin van “zijn” boom. Toen hij me zag vloog hij op, het is nog de vraag of hij de bedoeling had om mij de les te lezen of een watervogeltje als ontbijt te vangen.
Plots kwamen er twee bakstenen, vlak na elkaar, uit de lucht vallen. Bij nader inzien bleken het twee buizerds, die veel hoger in de lucht samen de lente aan het vieren waren. Toen zij de zeearend ontwaarden, zagen zij potentieel gevaar voor hun aankomende jonkies en lieten herhaaldelijk blijken hiervan niet gediend te zijn. Spektakel in de lucht waarbij onze arend uiteindelijk verdween richting Nieuw Balinge.
Naschrift:
Ongeloof was mijn deel. Zelfs twee voormalige notabelen uit ons dorp, de ex-voetbalvoorzitter en de oude schoolmeester geloven mijn waarnemingen niet, zo lieten zij mij blijken op het voetbalveld. Misschien is er af en toe wat bij verzonnen, maar elke waarneming klopt…en niet in de Wildlands, maar gewoon rond Witteveen.