Op de fiets is het qua waarnemingen rustig. Een enkele lepelaar is bijzonder en wederom een grote vos gezien.
Dichterbij huis is het echter feest. Bij ons meer betrapte ik een sperwer die aan de kant zich een eend goed liet smaken en mopperend wegvloog omdat ik haar stoorde bij de maaltijd.
In de tuin barst het van de kleine vogeltjes. Naast de ¨normale¨ soorten zie en hoor ik de tjiftjaf, de groenling, het goudhaantje, de kwikstaart en de zwartkop.
Verder natuurlijk mijn favorieten, de vliegenvangers. De Grauwe nestelt bij de buren. Voorheen deed de Bonte dit bij ons, maar nu hebben de andere buren blijkbaar een veel beter nestkastje, het lijkt alsof de vliegenvanger daar zijn intrek heeft genomen.
De buren de vliegenvangers, maar wij de vliegen…. De vogels jagen af en toe spectaculair in onze tuin. Waar vorige jaren toch het voetbalveld het favoriete jachtterrein was, mogelijk dat insecten zich niet thuis voelen tussen de oude autobanden ….
Ina de Vries
Voordat ik het modderpad door het bos oprij, kijk ik bij het wildrooster altijd of er geen hooglanders op mijn pad liggen. Ditmaal was er er geen rund te zien, dus trok ik mijn bike op gang over het modderpad. Even later zag ik toch twee runderen rustig herkauwend, rechts, in het bos liggen, ver genoeg van het pad om zonder risico verder te rijden. Echter links hoorde ik geritsel en sprong een snoezig kalfje geschrokken op. Het rende richting de twee kauwende runderen, die op hun beurt opsprongen om het jong te helpen. Mijn inschatting was dat het kalf, de runderen en ik elkaar midden op mijn modderpad zouden treffen.
Geen paniek, gelukkig had ik nog tijd om te draaien om een confrontatie met boze ouders te voorkomen.
Mopperend moest ik genoegen nemen met een omweg terug......net alsof je voor je plezier door de modder fietst…. Ja als je boos bent verlies je de waarheid wel eens uit het oog.
Ik zon op wraak en overwoog om een volgende keer een groot slagersmes mee te nemen om die runderen een lesje te leren. Echter een groot mes in de zak fietst niet lekker en de bloedvlekken gaan niet makkelijk uit de fietskleren. Daarnaast heb ik geen bagagedrager om de trofee naar huis en in de vriezer te krijgen.
Voorop de stang is niet bespreekbaar, deze plek is voorgoed voor Ina de Vries, mijn eerste vriendinnetje van de lagere school, die ik zo heb mogen vervoeren.
Het was ongeveer het dichtst dat ik bij Ina geweest ben. Zij koos al snel voor een jongen van de middelbare.
Thuis op internet vond ik de oplossing voor mijn slacht probleem. Op de site van Drents Landschap las ik, dat het vuile werk al voor mij gedaan wordt. Elk jaar worden de overtollige Hooglanders geslacht, in stukken gesneden en ingevroren. Ik heb recent wat vlees uitgeprobeerd en dit natuurvlees is niet te versmaden. Dus de kans bestaat dat over enkele jaren ook het snoezige kalf in mijn goulash belandt. De ultieme wraak…..