Eindelijk zon, na weken mist en sneeuw. De eekhoorn in de tuin had er al flink zin in en sprong van tak naar tak. Niet getreuzeld dus en op naar mijn trouwe tweewieler. Op het kippenhok zaten liefst twee buizerds, waarschijnlijk op zoek naar een makkelijke hap bij de hobbyboer, nu de ophokplicht de professionele kip binnenhoudt. Gelukkig is mijn hok buizerd-proof en kon ik het bos in. Langs het Oldeveen leek het alsof het aantal wilde zwanen was verdubbeld, meer dan 100 struinden tussen de maisresten op zoek naar wat eetbaars.
Na zo´n start kan het eigenlijk niet meer mis en jawel, bij het uitkomen van het bos zat hij er weer… de zeearend, de vogel waarmee deze verhalen begonnen zijn. Bijna een jaar had ik het beest niet meer gezien, maar nu zat de prachtige roofvogel zich te koesteren in de zon. U gelooft mij nog steeds niet...een dergelijke vogel zo vlakbij huis ?
Een stuk verder, op een bereikbare plaats stonden liefst 17 auto´s. De inzittenden dromden samen op de weg….plots stak er een hand uit deze groep mensen en er kwam geluid uit….¨hoi Joep !!¨
Het bleek een oud-collega, die samen met veel andere natuurgidsen een gezamenlijke watervogel-excursie hadden. Hij vertelde mij dat ze veel wilde zwanen hadden gezien en als klap op de vuurpijl...een zeearend. Welnu twijfelt U, bij zoveel deskundigheid, nog steeds ?
Ook wees hij mij op een aantal Smienten, een eendensoort waarvan de mannetjes zo uit een sprookje zijn weggevlogen. Toch is men in Zuid-Holland allang niet meer blij met deze eenden. Niet alleen zijn er in die contreien teveel mensen, maar ook het aantal smienten loopt uit de hand.
Voor eenden is er dan wél een logische maar omstreden oplossing. Het lijkt waarschijnlijk, dat het jagen op Smienten wordt toegestaan, dus volgend jaar eendenborst op het kerstmenu in Leiden….
Rollade
Een dag of wat later dezelfde plek. Maar doordeweeks koud en nat…. Geen mens te zien en ook de visarend zat weggedoken. Ik was alleen, samen met twee Hooglanders. Een, de grote koe, stond aan de ene kant van het hek, de kleine stond aan mijn kant.
Ik besloot te vertrouwen op de werking van het schrikdraad en reed door richting de kleuter die langs de kant van de weg stond. Moeder begon loeiend te waarschuwen voor het aanstormende grijze gevaar. Het kalfje had duidelijk geen zin in de weg terug, door het schrikdraad en rende weg . De moeder, mogelijk mijn kerstrollade voor 2019, schreeuwde het uit, maar kwam niet in actie. (verhaal 31 Wraak).
Ik voelde mij net een cowboy op mijn stalen ros terwijl het stiertje voort draafde. Uiteindelijk sloeg de vermoeidheid toe; toen zijn benzine op was bleef het beestje angstig staan. Ik reed rustig verder langs de rollade 2020 en vervolgde mijn weg.