Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan….. (Marsman)
Een explosie...een groene kernbom, de natuur heeft in de afgelopen weken in een ongekend tempo haar zomerkleren aangetrokken. De beste plek om te zijn is dan op het zadel….van de fiets. Op mijn emmerlijst stond nog een bezoek aan de Kuip...maar dan alles fietsend. Niet getreuzeld op weg naar de Maasstad alwaar de laatste bekerwedstrijd van het seizoen gespeeld werd.
Meteen al in de buurt van Gees de mooiste vogel van de tocht...de blauwe kiekendief...Door richting de IJssel om daar zoveel mogelijk over de dijk te fietsen. Fietsend over de dijk geeft een koninklijk gevoel...de wereld ligt aan je voeten. Een valk hangt stil naast je om een muis te vangen...een oud kasteel pronkt in een bocht van de rivier...in de verte vaart een duwboot vol containers.
De Betuwe...de fruitbomen staan in volle bloei langs de Lingedijk….
De tocht spot met de tijd...volgens de klok duurt het drie dagen, maar gevoelsmatig is het sneller dan over een file gevulde snelweg of een overvolle trein. Onderweg slapen bij oude of nieuwe vrienden….
Een prachtig gezicht zijn de futen die druk zijn met de kuikens...de natuur lijkt in de Randstad iets voor te lopen. Aandoenlijk is de ouder fuut die een jong laat meedobberen tussen de veren.
Uiteindelijk kom je bij het stadion, je zet je fiets vast met het slot aan het hek en je geeft je nog een keer over aan de uitzinnige waanzin van een kolkende Kuip. Je hangt, of je wilt of niet, in de armen van de buren als de beker wordt uitgereikt.
Hut…
Misschien kent U het ook, maar een ander prachtig gevoel is toch weer de terugkeer in Witteveen. De stad is even leuk ...maar ons dorp is thuis. Je moet vaak uitleggen dat in het totale dorp minder mensen wonen dan in een flat in de Randstad en dat we geen winkels in het dorp hebben. Soms straalt de gesprekspartner zelf een soort medelijden uit alsof we hier nog in de vorige eeuw leven.